دایان شاپ

1. معشوق من که صورتی زیبا چون ماه دارد، هفته ای است که از پیشم رفته و گویی به اندازه ی یک سال است که او را ندیده ایم و تو چه می دانی که درد دوری و فراق تا چه اندازه سخت و غیر قابل تحمل است!
2. چهره اش لطیف و چنان روشن است که عکس هر چیزی را مثل آینه در خود نشان می دهد؛ مردمک چشم من -که نقطه ی سیاهی است -عکس خود را در آینه ی صورت او دید و پنداشت که صورتش خال سیاهی دارد.
3. لب او مثل شکر شیرین است و چنان لطیف که چون کودکی شیرخوار، گویی لبش از شیر مادر مرطوب است، اما با این همه جوانی و لطف، مژه هایش و نگاهش مثل تیر بر دل عاشق می نشیند؛ نگاهش عاشق کش است.
4. ای معشوق! همه ی مردم شهر تو را مهربان و بزرگوار می دانند، اما به من که غریب این دیارم، محبتی نمی کنی و در کار این عاشق غریب، سهل انگار و بی توجهی.
5. از این پس، هیچ شک و شبهه ای در مسأله ی جوهر فرد (جزء بسیار کوچک از یک عنصر که دیگر قابل تقسیم نباشد)ندارم؛ زیرا دهان کوچک و زیبای تو -که دیدنش برای ما ممکن نیست -دلیل بسیار خوبی برای اثبات آن است.
6. ای یار! به ما مژده دادند که به دیدار ما خواهی آمد؛ چه نیت خوب و مبارکی است؛ پس بر همان قصد و نیت باش و آن را تغییر مده.
7. حافظ دردمند و آزرده که از ناله ی فراوان، تنش همچون نی ضعیف و سست شده، چگونه بار غم هجران